O SZKOLE SŁÓW KILKA

 Nasza szkoła w roku szkolnym 2008/2009 obchodzi 100 - lecie, choć ciągle uczęszczają do Niej dzieci i młodzież to czasy jej powstania są bardzo odległe. Wspaniałymi pamiątkami, świadczącymi o Jej długowieczności są Kroniki Szkolne. Oto pierwsza z nich. Powstała w 1926 roku i redagowana była przez ówczesnego Kierownika Szkoły p. Ludwika Starościaka.


                                                



                                     


                                             Mam sto lat - kartki z pamiętnika „Jedynki”
Czy ktoś pamięta rok 1908? Na pewno nie, bo to zbyt odległe czasy. Człowiek jest kruchy i nietrwały, ma jednak talent do zostawiania po sobie rzeczy wiecznych, które w swych „murach" przechowują pamięć o nim.
Tak też jest ze mną, najstarszą szkołą w Milanówku. Pamiętam przecież tak wiele - ludzi, trudny czas, zmiany.
Mam już sto lat, a rok mojego zaistnienia, rok 1908 powitałam jako Prywatna Szkoła Ludowa przy ulicy Droga Królewska. Stało się tak dzięki mieszkańcom Milanówka i Grudowa, którzy w tym właśnie roku utworzyli komitet budowy szkoły; jego działacze zakupili ze składek plac na nazwiska prywatnych osób, ale od początku wiadomo było, że teren należeć będzie do społeczności milanowskiej. W ten sposób można było rozpocząć budowę. W ten sposób ujrzałam świat.

                               

Pierwsze kroki stawiałam pod kierownictwem niezapomnianej Janiny Mierzanowskiej, która właściwie wprowadziła mnie w dorosłość, bowiem pełniła tę funkcję do roku 1925.
I wojna światowa przyniosła pierwsze zniszczenia - w pamiętnym dla Polaków 1918 roku przystąpiono, więc do mojego remontu i rozbudowy. Teraz, w wolnej Polsce, byłam już Publiczną Szkołą Powszechną i miałam cztery oddziały.

                              

Lata międzywojenne były dla mnie czasem ciągłego rozwoju. Powiększał się budynek, przybywało sal lekcyjnych, nauczycieli, oddziałów i - co najradośniejsze - moich uczniów.

                           

Nadszedł rok 1925, a wraz z nim długoletni (aż do roku 1968) okres kierowania mną przez wspaniałego Ludwika Starościaka, który całe życie z pasją poświęcił walce o moje istnienie i rozwój. 
                                                   

Sprawił, że już w 1926 roku nadano mi zaszczytne imię księdza Piotra Skargi, które po II wojnie światowej odzyskałam dopiero w 1989 roku dzięki staraniom obecnej Dyrektor Szkoły - Elżbiety Przeździeckiej.
Czas ten pamiętam jako lata dynamicznego rozwoju, tętniącej młodym życiem, rozśpiewanej i artystycznie aktywnej szkoły.

                                

Wybuch II wojny światowej nie odebrał mi życia. Nauczanie odbywało się w prywatnych domach, a ukochany kierownik dbał o mój honor i dumę polskiej szkoły.
Wyzwolenie przywróciło chęć i konieczność uruchomienia moich działań. Nie było to łatwe. Początkowo przeniosłam się do wynajętego budynku przy ulicy Kościuszki, ale już w 1946 roku zawiązał się Komitet Rozbudowy Szkoły, by w maju 1947 roku rozpocząć modernizację budynku szkolnego w obecnym miejscu.

                          

Marzenie mojego Kierownika spełniło się 31 sierpnia 1952 roku. Stałam się wreszcie Szkołą Podstawową nr 1.

                                                
Poczułam wiatr w żagle i pomimo ciężkich czasów stopniowo nabierałam pewności siebie. Wyniki w nauce były bardzo dobre, powstawały zespoły artystyczne, zatrudniałam coraz więcej wspaniałych nauczycieli, pojawili się wreszcie harcerze, nadający mojemu obliczu historycznego już dziś znaczenia - stali się swoistą tradycją w środowisku milanowskim.
Ludwik Starościak opuścił nas w 1970 roku, jednak zostawił mnie w dobrej kondycji i gotową do dalszej intensywnej pracy.
Kolejni moi Kierownicy, a później Dyrektorzy w osobach Edwarda Puczyłowskiego, Henryka Wiśniewskiego, Leona Zdrójewskiego, Tadeusza Powązki, Krystyny Kozłowskiej i obecnej mojej „opiekunki" Elżbiety Przeździeckiej kultywowali tradycje i obyczaje polskiej szkoły oraz dbali o mój wizerunek wśród lokalnej społeczności. Przeżyliśmy razem wiele jubileuszy i uroczystości, witaliśmy wielu zacnych gości - Prymasa Józefa Glempa, biskupa Tadeusza Pikusa, 

                                   
pisarzy, artystów, działaczy. Wielokrotnie byliśmy gospodarzem imprez sportowych, artystycznych i charytatywnych, w tym Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy.

                      

Dzisiaj czuję się lepiej niż kiedykolwiek. Od roku 2002 stałam się Zespołem Szkół Gminnych - goszczę w swoich murach młodzież szkoły podstawowej i gimnazjum. W 2007 roku, dzięki staraniom Dyrektor Elżbiety Przeździeckiej, otwarto moje nowe skrzydło - z piękną biblioteką, kuchnią, stołówką i przestronnymi pracowniami. 

                  

Obok znajduje się nowoczesna hala sportowa.

                         

                          

12 grudnia 2008 roku z dumą przyjmę życzenia jubileuszowe; śmiało już patrzę w przyszłość i oczekuję następnych pokoleń dyrektorów, nauczycieli i uczniów, którzy dalej będą tworzyć tę piękną kartę w historii edukacji naszego Milanówka.
W moje progi zapraszam wszystkich, którzy chcieliby wraz ze mną wspominać i świętować - absolwentów, dawnych pracowników, sympatyków i przyjaciół. Zgodnie z tradycją zachęcam do wykupienia symbolicznych „cegiełek", mających wspomóc moje działania i dalszy rozwój.
Mój niezapomniany przewodnik - Ludwik Starościak zaraził mnie kiedyś marzeniami. Chciałabym spełniać je nadal.