O SZKOLE SŁÓW KILKA

 "Jako absolwent szkoły najwięcej zawdzięczam p. Janowi Miłoszewskiemu, który był moim wychowawcą, nauczycielem języka polskiego i geografii w kl. V-VIII.
Na lekcjach jęz. polskiego wymagał starannego pisma; mówił, że "litery powinny być okrągłe i zamknięte". Wielu z nas nauczyło się tak pisać.
Na lekcjach geografii p. Miłoszewski nauczył mnie bezbłędnie lokalizować najmniejsze wyspy na Pacyfiku, góry, rzeki i inne trudne do odnalezienia miejsca.
Wklasach młodszych I-IV moją wychowawczynią była p. Stefania Balcerek, uczyła j. polskiego i biologii. W klasie piatej p. Balcerek zorganizowała konkurs czytelniczy, polegający na zilustrowaniu fragmentów dowolnej książki. Wykonałem album z ilustracjami do książki Arkadiego Fidlera
pt. "Mały Bizon" i zdobyłem I miejsce.
Szkoła im. ks. Piotra Skargi od początku swego istnienia szczególnie wysoko stawiała sprawy wychowania patiotycznego. Osobowością w tej dziedzinie był p. Ludwik Starościak (dyrektor szkoły). Z jego inicjatywy posadzono w 10-tą rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości tj. 11.11.1918r. "Drzewko Wolności"- jedyne w Polsce.
Rozpoczęcie roku szkolnego i inne uroczystości celebrowane były zawsze odśpiewaniem hymnu państwowego i wczągnięciem na maszt biało-czerwonej flagi".
Włodzimierz Starościak

**********************************************

 "W latach 1967 - 1971 byłem uczniem Szkoły Podstawowej nr 1 w Milanówku. Uczyli mnie wspaniali pedagodzy. Bardzo mile wspominam p. Józefowicz, nauczycielkę języka polskiego.
Byłem zapalonym sportowcem, dlatego wiele wspomnień mam z imprez i zawodów sportowych, które organizował p. Marian Lipski. Nasza drużyna piłkarska w 1971r. zajęła I miejsce w Turnieju Piłkarskim "O złotą piłkę". Był to wielki sukces na skalę województwa warszawskiego.
W czasach mojej nauki bardzo prężnie działało harcerstwo, które miało wielki wpływ na pozytywny rozwój osobowości młodzieży szkolnej".
Były kapitan drużyny piłkarskiej Zbigniew Ślusarczyk

**********************************************

"(...)Z okazji 230 rocznicy powstania Komisji Edukacji Narodowej pragnę moim Kochanym: Pani Dyrektor, wszystkim Nauczycielom i Pracownikom wtedy "Jedynki" - a dziś Zespołu Szkół Gminmych nr 1 w Milanówku najprzód bardzo dziękować za Wasz wysiłek i poświęcenie w nauczaniu i wychowaniu uczniów, dziękuję za niesamowitą życzliwość i pomoc dla mnie, gdy w 1996r. rozpoczołem pracę w Waszej - naszej szkole (...)".

Fragment listu byłego nauczyciela naszej szkoły ks. Roberta Mikosa

**********************************************

ŻYCIE ARTYSTYCZNE "JEDYNKI"

"Myślę, że nikt specjalnie nie lubił akademii szkolnych. Chociaż dla mnie zawsze będą kojarzyły się właśnie z występami w Zespole tanecznym. Akademie były organizowane w tamtych latach podobnie jak i teraz, tak myślę: Dzień Nauczyciela, Dzień Wojska Polskiego
i te mniej chlubne rocznice, które nikogo specjalnie nie cieszyły. Teraz jest chyba podobnie z jednych Akademii dzieciaki się cieszą, z innych niekoniecznie. Zawsze cieszyły mnie występy. Sala gimnastyczna, w której jest wybudowana scena była i wówczas, tylko wtedy był bardziej teatralna. Ciężkie, welurowe kotary, kurtyna, dla dziecka to przedsmak prawdziwej sceny. Nie pamiętam jakiegoś specjalnego występu w szkole, bo wszystkie były ważne. Przed występem, zawsze było więcej prób, potem próba generalna, często już w strojach. Stroje były zawsze zadbane, uprane, uprasowane. To był cały rytuał. Wszystko musiało być zapięte na ostatni guzik. Początki zespołu nie były łatwe. W działalność zespołu byli zaangażowań również nasi rodzice. Stroje były szyte przez rodziców niejednokrotnie przez moja mamę. Pamiętam piękne sukienki do Poloneza uszyte z błyszczącej podszewki (takiego dobrego gatunku podszewki teraz się nie kupi) o cudownych kolorach: turkusowa, morska, łososiowa, różowa, wrzosowa i błękitna. Chłopcy mieli poszyte kamizelki z tego samego materiału. Piękne stroje, piękny taniec. O każdym stroju i tańcu można by opowiadać długo w jaki sposób powstawał. Oczywiście każdy był wzorowany na stroju Mazowsza, choreografia również, gdyż opiekunem zespołu była Pani Józefa Włoczkowska, wspaniała tancerka potem pedagog w zespole Mazowsze. Przynależność do zespołu mobilizowała do lepszej nauki, ale przede wszystkim był to styl życia, z perspektywy czasu myślę, że bardzo dobry. (...) dziedzina artystyczna jest najbarwniejszą stroną życia szkoły a Jedyneczki szczególnie. O ile dobrze pamiętam w tym samym czasie co istniał zespół taneczny, istniała równiez orkiestra szkolna (...) Do szkoły
i tamtych lat mam duży sentyment i z wielką przyjemnością wspominam tamte lata
z zespołem (...)".

Teresa Dzikowska
(okres działalności w latach 1966 - 1973)
******************************************************

"Pamiętam swój występ w zespole "ludowym", byłam wtedy w pierwszej czy drugiej klasie. Dobrze nie pamiętam, ale chyba byłam jedną z najmłodszych uczestniczek tego zespołu. Tańczyliśmy na scenie różne tańce ludowe, stroje były bardzo ciężkie. W siódmej czy ósmej klasie miałam występ solowy gry na pianinie. Muzyki uczyła wtedy p. Alicja Brzeska.
Nie mam pojęcia czy zachowały się jakiekolwiek zdjęcia.Bardzo miło wspominam te chwile".

Sylwia Kotowska (Lewandowska)
(okres dziłalności w latach 1979 - 1984)
*****************************************************